NC - Love Just Like Money #5

NC - Love Just Like Money #5

ร่างแน่งน้อยถูกจาบจ้วงด้วยปากและมืออย่างรุนแรง ลู่หานเม้มเนื้ออ่อนละมุนทั่วทุกแห่งให้เกิดรอยราวกับสร้างความเป็นเจ้าของ



รอยแดงที่แต่งแต้มตามเนื้อประกอบกับใบหน้าที่แดงซ่าน ตาหวานเปื้อนไปด้วยน้ำตาแต่กลับดูหยาดเยิ้ม



ริมฝีปากอวบอิ่มกรีดร้องขอความปราณี ซึ่งเวลานี้ไม่มีอีกแล้ว ลู่หานพลิกร่างบางให้คว่ำลงเพื่อจะได้ไม่เห็นสีหน้าของคนตัวเล็ก ความน่าสงสารที่จะทำให้เขาใจอ่อน เขาไม่อยากเห็นมัน มือแกร่งยังคงตรึงร่างบางไว้ ปลายลิ้นลากผ่านกลางหลังเปลือยเปล่า ผ่านแนวกระดูกสันหลังเลื้อยลงไปใกล้สิ่งน่าหวงแหนเท่าไหร่ ร่างบางยิ่งร้องยิ่งสั่นมากขึ้น สะโพกเปลือยสั่นแทบทรงตัวไม่อยู่ ลู่หานจับสะโพกมนให้ตั้งขึ้นและดึงเข้าหาตัวทำให้แขนทั้งสองข้างของคนตัวเล็กพยุงร่างไม่ได้ ลากถูไปกับฟูกนอนพยายามดึงฟูกรั้งไว้ลู่หานก็ยังดึงแรงขึ้น มินซอกทำได้เพียงขยุ้มฟูกนอน ร่างเล็กสะอื้นฮักซุกหน้าลงหมอนน้ำตานองหน้าเสียงร้องไห้แทบขาดใจแต่ลู่หานกลับไม่สนใจ ลู่หานประคองสะโพกมนไว้ลูบวนและบีบบั้นท้ายกลมจนเป็นรอยแดง มือเล็กของมินซอกจิกหมอนใบเก่าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาแน่นจนแทบขาดด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ได้ ลู่หานบีบบั้นท้ายทั้งสองข้างไว้แล้วก้มใบหน้าเข้าหาช่องทางแคบโดยไม่ให้มินซอกได้ตั้งตัว



“อ๊ะ! ไม่...ไม่นะ..ตรงนั้น...อ๊าา!! ยะ...อย่า…” มินซอกสะบัดหน้าขึ้นหวีดลั่นเมื่อปลายลิ้นล้ำลึกเข้าไปภายในอย่างคาดไม่ถึง ลิ้นร้อนสากสอดลึกเข้าไป มินซอกกระตุกตัวหนีอย่างทนไม่ไหว ความรู้สึกแปลกประหลาดก่อตัวขึ้นกลางลำตัว นิ้วมือทั้งสิบจิกลงหมอน แรงขึ้นเรื่อยๆ ลู่หานยังไม่หยุด ลิ้นอุกอากสอดลึกและนิ้วกดลงไปพร้อมปลายลิ้น “...มะ..ไม่นะ..” นิ้วที่สอดไปพร้อมกับปลายลิ้นกดลงลึกมากขึ้นจนถูกจุดกระสัน มินซอกกระตุกเฮือก 



“อ๊าา!!” มือเล็กระบายอารมณ์ลงบนหมอนทั้งหมด หมอนใบเก่าในมือขาดกระจุยจนขนนุ่นปลิวกระจายไปทั่วบริเวณ ขนนุ่นลอยปลิวติดตามเนื้อตัวที่เปียกชื้นจากเหงื่อของมินซอก ลู่หานยังคงลุกล้ำอยู่ตรงนั้น ทั้งนิ้วทั้งลิ้น ทรมานร่างบางจนไม่อาจทนไหว ร่างขาวบริสุทธิ์ที่เต็มไปด้วยขนนุ่นน่ามอง สวยงาม น่าหลงใหล ลู่หานละใบหน้าขึ้นมองด้วยความระรานตานั้น ..หมดสิ้นความอดทน ภายในกายก่อความรู้สึกมากขึ้นได้แต่กัดฟันไว้



“ตรงไหน...ที่นายให้คนอื่นเห็น” มือข้างหนึ่งยังสอดใส่ไม่ห่าง อีกมือยังเลื่อนเข้ามากอบกุมส่วนอ่อนไหวของร่างบางที่เริ่มแข็งขืนขึ้นไว้ แล้วเร่งจังหวะ แสดงแววตาของความหึงหวงออกมาโดยที่มินซอกไม่ได้เห็น “นายให้คนอื่นแตะตรงไหนบ้าง ตอบมามินซอก” ลู่หานเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ 



“อ๊ะ..อ๊าา..ฮึก..อื๊อออ” เสียงหวีดร้องของมินซอกที่รู้สึกเจ็บกับแรงที่ถูกกระทำและความเสียวซ่านมาพร้อมๆกันจนร่างบางสั่นอีกรอบ มินซอกหายใจเฮือกสะบัดใบหน้าเงยระบายลมหายใจทางปาก แทบสำลักอากาศเมื่อลู่หานไม่หยุดทั้งทางช่องทางแคบและส่วนอ่อนไหวด้านหน้าเลย



“ตอบ!!” ลู่หานถอนนิ้วออก ร่างสูงปลดกางเกงลงเพียงให้ส่วนแข็งขืนที่ผงาดขึ้นอย่างไม่อายได้โผล่มาเท่านั้น แทรกตัวเองผ่านเข้าไปจับขาของคนตัวเล็กกางออกมากขึ้นในขณะที่มินซอกยังคว่ำหน้าอยู่ ลู่หานลากมินซอกเข้ามาใกล้จึงทำให้ร่างบางที่ยึดหมอนไว้หวาดหวั่นตกใจเล็บจิกลงบนหมอนมากกว่าเดิม ขนนุ่นลอยปลิวในอากาศแล้วตกลงตามเนื้อตัวขาวและลอยภายในห้องแทบเป็นภาพที่น่าตราตรึงที่สุด



“อ๊าาา!!” ลู่หานดันแก่นกลางลำตัวเข้าไปในช่องทางแคบที่เขาเบิกทางไว้แล้วทันที แต่เข้าไปได้เพียงส่วนหัวเท่านั้นก็คับแน่นจนเขาแทบปลดปล่อย ลู่หานกัดฟันกรอด บีบสะโพกมนไว้แล้วจับแยกออกก่อนสอดเข้าไปมากขึ้น คนตัวเล็กกรีดร้องแหงนเงยกอบโกยเอาอากาศเข้าปอดเพราะความเจ็บเสียด 



“อย่าเกร็ง!!!” ลู่หานตวาดร่างบางที่นอนสั่นระริก มินซอกยังคงร้องไห้ ริมฝีปากที่เค้าชอบฟังเสียงครางหวานหูกลับถูกเปล่งออกมาเป็นเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น ภายในตอดรัดเขามากเกินไป แต่ลู่หานต้องอดกลั้นเอาไว้แช่ค้างไว้เพียงสักครู่ มือข้างหนึ่งลดลงไปกอบกุมส่วนอ่อนไหวของร่างบางที่ถูกปล่อยทิ้งไว้ให้กลับมาแข็งขืนขึ้นอีกครั้ง มืออีกข้างลูบไล้ลากผ่านหน้าอกบางสะกิดยอดทับทิมที่เริ่มชูชัน ลูบวนลานนิ่มและสะกิดผ่านยอดไปมาจนเสียงร้องไห้เริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงกระเส้าคราง เมื่อผนังภายในเริ่มผ่อนคลายลู่หานจึงเร่งจังหวะ



“นายให้เค้าได้ยินเสียงแบบนี้ด้วยรึเปล่ามินซอก...ตรงนี้ของนายตอบสนองเค้าอย่างนี้มั้ย..” กระซิบข้างหูแล้วขบกัดใบหูนิ่มเบาๆ



“อ๊า..อ๊า..อึก..อื้ออ..พอ..พอแล้ว..ฮือ..” จังหวะที่กระแทกกระทั่นของลู่หานทำให้มินซอกหายใจไม่ทัน คนตัวเล็กสะบัดใบหน้าส่ายหัวไปมา ลู่หานที่ไม่ได้รับคำตอบเริ่มตึงขึ้นอีกครั้ง



ลู่หานรั้งร่างบางที่เต็มไปด้วยนุ่นพลิกอีกครั้งทั้งๆที่แก่นกลางลำตัวยังเชื่อมต่อกับช่องทางอ่อนนุ่มนั้น มินซอกตาโตผวาปล่อยมือจากหมอนที่ขาดไม่มีชิ้นดี ถูกจับให้นั่งลงบนตัวลู่หานเอง ลู่หานได้เห็นใบหน้าสวยเต็มตาแล้ว ยอดอกสีชมพูระเรื่อที่เริ่มแดงเพราะนิ้วมือของเขากดแรงและใช้เล็บสะกิดวนไปมาลอยเด่นอยู่ตรงหน้าแทบอยากก้มเข้าไปช่วงชิมแต่ต้องอดใจไว้ ตอนนี้ความรู้สึกโกรธกรุ่นเขายังไม่หาย



“ทำให้ชั้นมินซอก...ทำแบบที่ทำให้คนอื่น” ใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ดวงตาปรือปรอยขบริมฝีปากแน่นจ้องตาลู่หาน ในแววตาสั่นไหว “ทำในสิ่งที่นายไม่เคยให้ชั้นเห็น นายอยู่กับคนอื่นเป็นยังไง ร้อนแรงแค่ไหน ทำให้ชั้นดู…” ใบหน้าสวยยังคงจ้องใบหน้าหล่อ เหมือนเป็นการตัดสินใจ



ถ้ามันเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับชั้นแล้ว



ชั้นไม่มีอะไรจะเสียหายมากไปกว่านี้แล้ว



ความหน้าด้าน ความต้องการของชั้น



ถ้าจะแสดงให้ลู่หานได้เห็น...คงไม่เป็นไร







นิ้วเล็กจิกไหล่หนาไว้ ขยับตัวขึ้นลงช้าๆ ปรือตามองลู่หานที่อยู่ตรงหน้าไม่ละสายตา ใบหน้าหวานแดงซ่านไปด้วยแรงอารมณ์และความกล้า ขย่มสะโพกขึ้นลงเนิบนาบ





ชั้นไม่เคยมีใคร ทุกอย่างของชั้นเป็นของลู่หานมานานแล้ว และมีแต่ลู่หานเท่านั้นที่ชั้นยอมให้สัมผัส



แค่ลู่หานคนเดียวที่ยอมให้ทำร้ายทั้งร่างกายและใจ





ยอมลู่หานคนเดียว





“อื้ออ...อ๊ะ...ลู่...ลู่หาน…” ชั้นรักลู่หาน… ”อ๊าา…” นายจะรู้บ้างมั้ย นายจะยอมรับความรู้สักบ้างมั้ย





“มากกว่านี้อีกสิ ทำเหมือนกับที่ทำกับคนอื่น” ลู่หานพูดเสียงแหบพร่าด้วยความต้องการ เขาอยากจับมินซอกมากระแทกแรงๆ แต่ต้องอดทนให้คนตัวเล็กตรงหน้าขยับด้วยตัวเอง “คนอื่นที่นายยอมให้เค้าแตะต้องตัวนาย นายทำยังให้พวกเค้า” คำพูดร้ายกาจยังคงถูกพ่นออกมาเรื่อยๆ ภายในใจของลู่หานเองเมื่อพูดถึงกลับไม่ได้รู้สึกสะใจ กลับรู้สึกร้อนรุ่มและวูบวาบด้วยแรงโมโหมากขึ้น ไม่ได้รู้สึกดีเลย



“อื้อออ..อ๊ะ..อ๊ะ...อ๊ะ…” มินซอกเร่งความเร็วเพิ่มขึ้นตามแรงอารมณ์ คนตัวเล็กขยับร่างที่เต็มไปด้วยขนนุ่นขึ้นลง แรงขึ้น เร็วจนถี่ เสียงครางระงมไปทั่วทั้งห้องพักเล็กถูกเปล่งโดยทั้งสองร่างยังคงบรรเลงเพลงรักกันไม่หยุด



“ลู่...ลู่หาน...ลู่หาน…” รักชั้นบ้างได้มั้ย…



ไหล่หนาของลู่หานถูกจิกรุนแรงจนเลือดซิบ แต่ความเจ็บไม่เทียบกับความเสียวซ่านแทบหลั่งออกมาตอนนี้ ยิ่งสะโพกที่ถูกขยับรุนแรงมากขึ้นและแก่นกลางลำตัวของร่างใหญ่ที่ถูกตอดถี่ยิบบ่งบอกได้ว่าร่างบางกำลังใกล้ถึงจุดโดยที่ลู่หานไม่ได้ใช้มือสัมผัสส่วนนั้นของคนตัวเล็กเลย



“อ๊าาาาาา” ใบหน้าหวานสวยสะบัดไปมา ปากบางๆที่ครางไม่หยุดตรงหน้าลู่หาน ร่างบางที่มีขนนุ่นเกาะ มินซอกกำลังกระตุกอยู่ท่ามกลางขนนุ่นที่ลอยในอากาศ มินซอกปลดปล่อยออกมาเลอะเปรอะเต็มหน้าท้องแกร่งของลู่หานที่ปลดกระชุมเสื้อเชิ้ตออกจนเผยเห็นกล้ามหน้าท้องลอนสวย ในขณะที่ลู่หานยังไม่ปลดปล่อยจึงจับสะโพกสวยแหวกแล้วกระแทกลงถี่และลึกมากจนมินซอกประคองตัวเองไม่อยู่ 



ร่างบางถูกจับให้อยู่ด้านบน ใบหน้าหวานซีดเซียวมากขึ้นเพราะยังไม่หายดีแต่ถูกมองข้ามโดยคนที่เขารัก ปล่อยให้ความโกรธครอบงำจนไม่ได้มองเห็นอะไรแทบทั้งสิ้น ลู่หานจับสะโพกมินซอกให้ขย่มต่อเนื่องจนส่วนอ่อนไหวของร่างเล็กแข็งขืนขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้ลู่หานไม่ปล่อยให้มินซอกได้หยุดเลย กระแทกลงไปอย่างแรงและลึกจนขาเล็กๆสั่นไหว มือทั้งสองข้างที่จับบ่าแกร่งไว้ประคองไว้ไม่อยู่ และลู่หานก็ปลดปล่อยออกมาเต็มช่องทางรักจนไหลล้นออกมา ไหลลงขาอ่อนบางที่แดงเถือกของคนตัวเล็ก ในจังหวะเดียวกันมินซอกก็ปลดปล่อยอีกครั้ง