#พรานหมิน : 1

#พรานหมิน

'อ..อื้อ...อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ..' 

เสียงครางหวานหูที่ถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากเล็กๆ คละคลุ้งไปกับเสียงหอบหายใจของใครอีกคน เสียงผิวเนื้อกระทบกันอย่างหน้าอายไม่ได้ทำให้ร่างสองร่างที่กำลังเกี่ยวพันกันอยู่รู้สึกขัดเขิน 

'อ๊ะ อื้อ..อื๊อ..อึ๊..อึ๊..' คนตัวเล็กกลั้นเสียงเอาไว้ ความเสียวซ่านมันทำให้เขาอยากเปล่งเสียงออกมา แต่ติดที่ว่าสถานที่ที่กำลังทำรักกันอยู่มันไม่ใช่ห้องส่วนตัวบนคอนโดสุดหรูที่พักอยู่ทุกวัน กลับเป็นห้องน้ำชั้นสามของตึกเรียนรวมที่มหาวิทยาลัยต่างหาก

'กลั้นไว้ทำไม ฮึ อยากฟังเสียงนะ...' กระซิบที่ใบหูเล็กของอีกคน โดยที่คนข้างล่างไม่เพียงแค่พูด กลับกระแทกเข้าร่างเล็กสะกิดจุดอ่อนไหวแรงๆ หนึ่งครั้ง เรียกเสียงครางที่หลุดปากออกมาจากปากบางได้เป็นอย่างดี สิ่งที่ตามมาคือรอยเล็บที่จิกลงบนอกแกร่ง

'อ๊ะ...อื้ม ..อ..อืออ..อืมม' 

เสียงครางหวานหูถูกดูดกลืนด้วยเรียวลิ้นของอีกคน ริมฝีปากผสานกัน ลิ้นเล็กๆที่ไม่ประสีประสาถูกสอนมาอย่างดี ทำให้จังหวะการหายใจดูไม่น่าอึดอัดเกินไป แต่ยังคงทำให้เหนื่อยง่ายอยู่ดี ลิ้นอุ่นๆเกี่ยวกระหวัดดูดดึงกันและกัน แลกเปลี่ยนหยาดน้ำโดยไม่สนเสียงจูบที่สะท้อนอยู่ ผนังห้องน้ำเป็นผนังกระเบื้อง เสียงสะท้อนอย่างน่าอายเหมือนฟังเทปที่เปิดวนซ้ำไปซ้ำมา แต่เสียงนั้นกลับไม่มีทีท่าว่าจะหยุดให้คนตัวเล็กได้หายใจเลย

จนคนตัวเล็กต้องทุบอกแกร่งนั่นเบาๆ อีกคนถึงยอมปล่อยให้คนตัวเล็กกอบโกยอากาศหายใจ

'อื้อ...อ่ะ..แฮ่ก..แฮ่ก....' ใบหน้าเล็กๆ ที่มีเหงื่อซึมตรงหน้าผาก ริมฝีปากสีแดงสดเหมือนลูกเชอร์รี่ที่เพิ่งถูกเขาขบกัดดูดดึงไปมันช่างยั่วยวนจนทำให้ของที่มีรู้สึกตื่นมากขึ้นไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

"อ๊า...พ..พราน..ทะ..ทำไมมันใหญ่ขึ้น..อื๊อ..' คนตัวเล็กรับรู้ถึงการขยายใหญ่เพราะที่เชื่อมกันอยู่ยังค้างไว้ ถูกขยับอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

'ก็ใครบอกให้หมินยั่วเราล่ะ..หือ..' ริมฝีปากซุกซนไล้เลียไหล่มนๆ ที่เสื้อเชิ้ตตัวขาวบางบดบังไม่มิด กระดุมเสื้อทุกเม็ดถูกริมฝีปากร้อนๆ ปลดออกอย่างเชี่ยวชาญ เผยให้เห็นผิวขาวที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ พรานบรรจงจูบที่ซอกคอขาว สร้างความวาบหวามใจให้ซิ่วหมินได้ คิสมาร์กที่ตั้งใจทิ้งไว้เล่นๆ ถูกสร้างอย่างเงียบๆ 

'อื้อ..ไม่เอา..ตรงนั้นไม่นะ...เดี๋ยวคนเห็น..อ..อ๊า!' 

ริมฝีปากอุ่นที่สร้างคิสมาร์กไว้ลากลิ้นผ่านร่องไหปลาร้าสวย หยอกล้อได้ไม่เท่าไหร่ ต้องลากผ่านติ่งไตที่ชูชันขึ้นสู้กับลิ้นสากนี้ เป็นจุดที่ซิ่วหมินไวต่อความรู้สึกมากที่สุด ติ่งไตสีชมพูน่าเอ็นดูทำให้เขาอยากขบกัดแล้วเม้มไว้ ทำได้แค่คิดแค่นั้นแล้วเรียวลิ้นร้อนก็ลากสะกิดจุดติ่งไตนั้นซ้ำๆ เรียกเสียงครางหวานหูที่กลั้นไว้ไม่ทัน ดูดดึงอยู่อย่างนั้น สลับกับจับส่วนอ่อนไหวของอีกคนไว้ มือทำงานทันทีอย่างชำนาญ ส่วนแก่นกลางที่เชื่อมอยู่ ขยับเบาๆ ช้าๆ สลับกับถี่เร็ว เสียงหวานที่ยังครางไม่หยุด หวานรื่นหูจนอยากแกล้ง มือที่ทำหน้าที่รูดรั้งก็ยังทำหน้าที่ต่อไป

คนตัวเล็กจิกเล็บลงบนลาดไหล่กว้าง หวีดครางดังขึ้น ทำให้รู้ว่าคนตัวเล็กใกล้ถึงจุดสุดยอดแล้ว

'อ๊าา..พรานอา..จะ..จะออกแล้ว...อื้อ!!' มือของคนตัวโตกว่าปรนเปรอโดยไม่เว้นช่องว่างให้หายใจ ซิ่วหมินมึนเมากับรสเซ็กส์ฉบับนี้ คนตัวเล็กกัดริมฝีปากล่างกลั้นเสียครางน่าอายไว้ คนตัวโตก็แย่งริมฝีปากไปครอบครอง ไม่ยอมริมให้ปากอิ่มน้ำช้ำรอยฟัน

มือขยับถี่ยิบ ส่วนแก่นกลางก็กระแทกกระทั่นเข้าออกถี่ เสียงเนื้อกระทบกันร่วมกับเสียงครางเล็กๆของซิ่วหมินดังระงมไปทั่วห้องน้ำ ถ้าคนเดินผ่านคงได้ยิน แต่ในช่วงเวลาเย็นหลังเลิกเรียนรอบบ่ายแบบนี้ และป้ายทำความสะอาดที่ถูกวางทิ้งไว้บนทางเดิน คงทำให้ไม่มีใครกล้าเดินผ่านอาคารที่ได้ขึ้นชื่อว่าแม่บ้านดุที่สุด

คนตัวเล็กที่หลับตาพริ้มกำลังจะถึง จู่ๆ คนตัวโตก็ชักมือออก พร้อมหยุดการเคลื่อนไหว แก่นกลางยังคงเชื่อมต่ออยู่

'อ๊ะ...อ๊ะ...อื้อ...มะ...ไม่! อย่าหยุดนะ..อื้อ ..พราน..ฮึก..อย่าแกล้งสิ..' น้ำตาคลอ แก้วตาใสแดงกร่ำกลั้นน้ำตาไว้เต็มที่ คนโดนแกล้งได้แต่ขยุ้มเสื้อนักศึกษาของอีกคนไว้

'ไหนลองขยับเองสิ..'

'ฮื่ออ ไม่เอา...อ๊ะ!'

แค่ขยับกระแทกไปหนึ่งครั้งแล้วหยุดไปดื้อๆ ซิ่วหมินที่กำลังเคลิ้มต้องยกมือเล็กๆนั่นทุบอกแกร่งนั่นลงไป แรงที่มีนิดเดียวเหมือนปุยนุ่นไม่ได้ช่วยให้เจ็บเลยแม้แต่นิด 

'ทำไมชอบแกล้ง..'

'ขยับดูสิ ตามใจหมินเลยนะ'

สายตาจากอีกคนทำให้ซิ่วหมินเขินอาย มือที่ขยุ้มเสื้อไว้เปลี่ยนเป็นวางบนแผงอกแกร่ง สายตาประสานกันและเป็นซิ่วหมินที่หลบสายตาไปก่อน อารมณ์ขวยเขินของซิ่วหมินยังมีอยู่จึงไม่กล้าขยับมาก คนตัวเล็กยึดอกแกร่งไว้แล้วยกตัวขึ้นลงเบาๆ ช่องทางแคบด้านหลังที่ถูกรุกล้ำเข้ามาอยู่แล้วถูกเสียดสีเบาๆ 

'อ๊า..อื้ออ..อ๊ะ....อ๊ะ....' ความเสียวซ่านทำให้ซิ่วหมินหวีดเสียงร้องออกมาไม่ทันรู้ตัว ขยับขึ้นลงเบาๆ แบบนั้น เสียงครางเล็กๆก็ยังดังตลอด แต่เป็นพรานเองที่ทนไม่ไหว ภาพเคลื่อนไหวที่ขยับอยู่บนตัวเขามันดูเซ็กซี่ไปหมดทั้งตัว ใบหน้าเคลิ้มๆ อกบางที่กระเพื่อมขึ้นลงตรงหน้า ติ่งไตสีชมพูที่มีรอยจูบ แก้มสีชมพูระเรื่อและริมฝีปากแดงสดเหมือนลูกเชอร์รี่กำลังเชื้อเชิญเขา แก่นกายแข็งขืนยิ่งขึ้น เขาจับบั้นเอวซิ่วหมินไว้และบังคับให้ขยับตามแรงอารมณ์คนใจร้อน ซิ่วหมินที่กำลังควบคุมด้วยตัวเองเบาๆ ไม่ทันใจคนตัวโตเลยถูกยึดสะโพกมนไว้ และถูกควบคุมโดยมือกร้านเสียเอง ซิ่วหมินไม่ทันได้ระวังที่ถูกรุกล้ำเข้าออกถี่และเร็วมากขึ้นเรื่อยๆ 

'อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาาา' เสียงแหลมเล็กครางระงมลั่นห้องน้ำเมื่อถึงจุดสุดยอด น้ำรักถูกฉีดเลอะหน้าท้องของอีกคน ส่วนคนข้างล่างที่ยังไม่ถึงจุดสุดยอด จึงกระแทกย้ำๆสองสามครั้งก่อนฉีดน้ำรักเข้าช่องทางแคบสีหวาน และดีที่สวมถุงยางเอาไว้ ทำให้ไม่เลอะ คนตัวเล็กครางเสียงแผ่ว ลมหายใจหอบกระชั่น ปากเล็กๆ ขยับกอบโกยอากาศเอาไว้ ท่าทางน่ารักนั่นมันทำให้อีกคนทนไม่ไหว ฉกริมฝีปากอีกรอบ กลืนกินเสียงครางเอาไว้และไล้จูบกลีบปากบางอย่างโหยหา ริมฝีปากสีแดงสดยิ่งแดงมากขึ้นไปอีก 

'อือ...อื้มม...อึ๊..ฮ๊า..แฮ่ก..แฮ่ก...พอแล้ว..หมินเหนื่อยแล้วนะ..'

หลังจากริมฝีปากเป็นอิสระ ซิ่วหมินอ้อนคนตัวโตกว่าให้ปล่อยและหยุดเค้นสะโพกของเขาเสียที มือเล็กๆผลักอกแกร่งเบาๆและซบลงซอกคออุ่น ลมหายใจรวยรินรดต้นคอคนตัวโตทำให้ขนลุกซู่ แทบจับคนตัวเล็กกระแทกลงช่องทางแคบอีกครั้งให้ครางเสียงหวานข้างหู

แต่ตอนนี้...ใกล้เวลาแล้ว...ใกล้เวลาเที่ยงคืนของซินเดอเรล่า

มือแกร่งลูบหัวทุยเบาๆ บรรจงจูบกลางหน้าผากชื้นเหงื่อ และกระชับเสื้อเชิ้ตนักศึกษาสีขาวให้คนตัวเล็ก ติดกระดุมทีละเม็ดอย่างอ้อยอิ่ง อย่างน้อยเพื่อใช้เวลาทุกวินาทีให้คุ้มค่า ซิ่วหมินอมยิ้มให้กับความเอาใจใส่นี้

'ลุกขึ้นสิครับ จะนั่งทับให้มันตื่นอีกรอบเหรอ' พรานกระซิบบอกเบาๆ ทำให้คนตรงหน้าอาย ซิ่วหมินลุกขึ้นยืน ช่วงล่างที่ไม่ได้สวมอะไรฉายเด่นชัดแต่คนตัวโตก็ทำเพียงแค่หยิบชั้นในผืนน้อยของซิ่วหมินขึ้นมาจากข้อเท้าสวมให้ และรั้งกางเกงยีนสีเข้มขึ้นพร้อมรูดซิปให้อย่างเบามือ

ซิ่วหมินจะรู้ไหม...ว่าเขาทำอะไรแบบนี้ให้แค่ซิ่วหมินคนเดียวเท่านั้น

'เสื้อพราน...เลอะหมดเลย..' ซิ่วหมินยกมือขึ้นลูบเสื้อเชิ้ตสีขาวของอีกคน ที่ขึ้นรอยจากน้ำรักของเขาเอง

'ผมมีเสื้อสำรองในล็อกเกอร์'

'เตรียมตัวมาดีจัง'

'เพราะผมอยากกอดคุณทุกวันไง' แก้มแดงๆของซิ่วหมินขึ้นสีอีกครั้ง 'ไปกันเถอะ เดี๋ยวเขารอนาน..' 

พูดถึงก็จุกอก พูดเอง เจ็บเอง

'ไง' เสียงของใครคนหนึ่งสะท้อนก้องโถงทางเดินตึกเรียนรวม ใบหน้ายิ้มแย้มของใครคนนั้นทำให้คนที่เดินเคียงข้างเขาฉีกยิ้มกว้างออกมา ฝ่ามือที่จูงกันอยู่หลุดออกจากกันอย่างง่ายดาย ขาเล็กๆที่เคยนั่งบนตักเขา แต่ตอนนี้กลับสาวเท้าวิ่งเข้าไปหาอีกคนที่อยู่ฟากทางเดิน อ้อมกอดที่เขาเคยได้ ตอนนี้ถูกอีกคนกอดกระชับไว้พร้อมกับจูบลงผมนุ่มลื่นมือนั่น

มือที่เคยมีฝ่ามือนุ่มถืออยู่ตอนนี้กลับว่างเปล่า พรานกำมือแน่นมากกว่าครั้งไหน ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนนิ่งๆ อมยิ้มนิดๆ และยืนมองคนสองคนที่ยืนพลอดรักกันตรงทางเดินอย่างไม่อายใครและไม่หลบซ่อน

ใครๆก็รู้...ว่าเดือนคณะนิเทศกับขวัญใจคณะบริหาร เป็นแฟนกัน

แต่คนอย่าง 'พราน' มันก็แค่ 'เพื่อนสนิทของลู่หาน' เดือนคณะนิเทศ

และเป็นแค่ 'คู่ขาลับๆของซิ่วหมิน' ขวัญใจคณะบริหารที่บังเอิญเจอกันตอนไปกินเหล้า

วันไนท์สแตนด์ในคืนนั้น ไม่คิดว่าจะเลยเถิดมาจนถึงวันนี้

และไม่คิดว่า แค่คืนนั้น...ก็ทำให้เขาหลงรักซิ่วหมิน แฟนเพื่อนสนิทคนนี้อย่างหมดหัวใจ

ให้ไปแล้วทุกอย่าง...แม้กระทั่งหัวใจที่ไร้ค่า

และคงแค่เซ็กส์เท่านั้น ที่ยังคงยื้อความสัมพันธ์ลับๆนี้ไว้

หวังว่าสักวัน...เขาจะได้คนที่เขารักคนนี้ มายืนข้างๆได้อย่างไม่อายใคร

แค่สักวัน

-FIN-